B&O: 4

Kiedy weszłam do ciemnego, pustego domu, od razu skierowałam się pod prysznic, po drodze włączając muzykę najgłośniej jak się dało. Brakowało mi Karola, ale w tamtym momencie nienawidziłam go najbardziej na świecie za to, że wyjechał. Żałowałam tego, że chciałam się przez ten jeden wieczór poczuć jak nastolatka. Nie byłam nią. Nie pozostało we mnie już nic z szaleństwa. Uświadomiłam sobie, że wolałabym wrócić do domu po dwudziestej drugiej i zasnąć w ciepłych ramionach. Zamiast tego upiłam się i teraz w przydługiej koszulce i majtkach, siedziałam na kanapie, objadałam się lodami i trochę popłakiwałam nad naszym losem, jednocześnie próbując obejrzeć Jeden Dzień. Nie mogłam zasnąć, czułam się jeszcze zbyt pijana. Właśnie dlatego początkowo nie zwróciłam uwagi na dźwięk dzwonka do drzwi. Muzyka wtedy już nie grała, a mnie wydawało się, że po prostu się przesłyszałam. Jednak za trzecim razem byłam już zmuszona przyznać, że ktoś dobija się do moich drzwi. Zerwałam się na równe nogi i spojrzałam na zegarek. Było po pierwszej. Niewiele osób znało mój nowy adres – tylko Gośka i moi rodzice, no i oczywiście ty. Nie podejrzewałam, aby Gośka postanowiła złożyć mi nocną wizytę – prawdopodobnie leżała w łóżku owinięta wokół Pawła. Rodzice chodzili spać o dwudziestej drugiej, od razu ich wykluczyłam. Byłam więc pewna, że to ty lub jakiś pijany człowiek, któremu takie nocne kawały wydają się niesamowicie zabawne.

Kiedy szłam do drzwi, cała się trzęsłam. Chyba dlatego, że już wiedziałam. Po prostu to czułam. Przechodząc przez korytarz, spojrzałam na swoje odbicie w lustrze – włosy niedbale spięte w kok na czubku głowy, rozciągnięta koszulka ledwo zakrywająca tyłek, kapcie-pandy na stopach i podkrążone od płaczu oczy. Nie mogłam wyglądać gorzej, ale jakoś wtedy  zupełnie się tym nie przejmowałam. Podeszłam do drzwi i po prostu je otworzyłam, nie patrząc kto za nimi stoi. Byłam taka naiwna i to mogło mnie zgubić. Bo co bym zrobiła, gdyby okazało się, że stoję twarzą w twarz z gwałcicielem, złodziejem albo mordercą? Wtedy czułam się jednak na tyle zdruzgotana, wyprana z uczuć, że w ogóle nie myślałam o tym, co mogłoby się stać. Przekręciłam zamek, nacisnęłam na klamkę i stanęłam przed tobą. Uderzył mnie powiew mroźnego, jesiennego powietrza i twój zapach. Nie uśmiechałeś się, ale nie byłeś też do końca poważny. Twoje wargi zadrżały, kiedy dostrzegłeś moje kapcie. Nie pytając o pozwolenie, przekroczyłeś próg i zamknąłeś za sobą drzwi. Cały czas czekałam, aż coś powiesz, bo nie miałam żadnych wątpliwości – bardzo chciałeś coś powiedzieć.

- Z tego natłoku słów, które padły dzisiaj z twoich ust, udało mi się zapamiętać, że nienawidzisz nocy w tym domu, bo jesteś w nim sama, a on jest ogromny, ciemny i straszny – odezwałeś się w końcu. Miałeś drżący głos. Niepewny. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek cię takim widziałam. – Więc jestem.

Nie pamiętałam, żebym o tym mówiła. Ale mówiłam tyle i w takim tempie, że niektóre rzeczy mogły mi umknąć. Przeszedłeś przez przedpokój, wcześniej ściągając kurtkę i buty. Szłam za tobą, nie za bardzo wiedząc, co powinnam zrobić. Ucieszyć się? Nie czułam nic. Tylko ciepło. Nagle ogarnęło mnie przeraźliwe ciepło.

- Masz jakiś film? – zapytałeś. Też byłeś pijany. A ja powoli trzeźwiałam.

- Mam gin i tonik – odpowiedziałam.

Zaśmiałeś się. Ja też. Staliśmy naprzeciwko siebie i śmialiśmy się. Potem piliśmy gin z tonikiem, oglądaliśmy głupie filmiki na youtube, przeglądaliśmy profile naszych starych znajomych na facebooku i rozmawialiśmy. Wtedy pomyślałam sobie, że naprawdę moglibyśmy po prostu ciągle rozmawiać i śmiać się, być najzwyklejszymi przyjaciółmi, którzy się uwielbiają i poniekąd nie mogą bez siebie żyć. I być może nadal trwałabym w tym przekonaniu, gdybym nie zorientowała się, że trzymam nogi na twoich nogach, a ty bawisz się palcami mojej dłoni i że jesteśmy naprawdę zbyt blisko siebie. Zbyt blisko. Nie, nie mogliśmy po prostu być przyjaciółmi.

Pomyślałeś chyba o tym samym, ponieważ zesztywniałeś i puściłeś moją dłoń. Głowę odwróciłeś w przeciwną stronę, jakby nagle zainteresowała cię pusta ściana. Znów, podobnie jak wtedy przed Pijalnią, przybrałeś ten wyraz twarzy – wyraz całkowitego skupienia, bolesnego zrozumienia.

- Nie jesteś szczęśliwa, co?

Jak miałam ci powiedzieć, że byłam zanim wróciłeś do mojego życia? Jak miałam ci powiedzieć, że razem z twoim pojawieniem się, wszystko się popieprzyło? Niczego już nie byłam pewna, a najbardziej siebie. Byłam szczęśliwa, a potem nie byłam, i znów byłam, i znów przestawałam być… Przed kilkoma minutami przepełniało mnie prawdziwe, dzikie szczęście. Teraz był tylko strach.

- Jestem – skłamałam. – Kocham Karola – dodałam, jakbym chciała cię przekonać. Albo siebie.

- Wiem. – Kiwnąłeś głową. – Ale czasami nawet jak kogoś kochasz… to po prostu to nie wystarcza.

Jeszcze nigdy nie byliśmy tak blisko, nie licząc tego jednego razu w bramie na Mariackiej. Wtedy jednak byłam świadoma tego, że mogę wszystko, ale nie chciałam tego. Teraz wiedziałam, że nie mogę nic, a tak bardzo tego pragnęłam. Ten moment był dowodem na to, że kilka lat temu popełniliśmy błąd. Gdybym mogła cofnąć się w czasie, cofnęłabym się właśnie do tej chwili, kiedy poczułam namiastkę tego, co moglibyśmy mieć, gdy twoje usta znajdowały się o milimetr od moich ust i… tym razem poddałabym się temu całkowicie. Z pełną świadomością, że to może mnie doprowadzić tylko do cierpień, do płaczu, do porażki. Bo ta niepewność przez lata była o wiele gorsza od potencjalnych małych dramatów. I to uczucie – to uczucie, kiedy byliśmy tak blisko, ale żadne z nas nie mogło się poruszyć, bo przygniatały nas zobowiązania – to było najgorsze.

- Chyba powinieneś już iść – szepnęłam.

Jeszcze nigdy nie wypowiedziałam tak bolesnych, nieprawdziwych słów. Wcale nie powinieneś. Chciałabym żebyś został. Ale ty już podnosiłeś się z miejsca, delikatnie ściągając z siebie moje nogi. Wstałam za tobą, kiedy ruszałeś w stronę drzwi – zrezygnowany, zmęczony. Byłam pewna, że kiedy tylko usłyszę trzask drewna o futrynę, zacznę krzyczeć ze złości.

- Nie otwieraj już nikomu w nocy – powiedziałeś. Kiwnęłam głową.

Patrzyłam jak zakładasz kurtkę i czułam, jak z mojego ciała odpływa cała energia. Ociągałeś się. Szukałeś czegoś w kieszeniach, patrząc na mnie przelotnie. Wyglądałeś, jakbyś chciał coś powiedzieć, powoli otwierałeś usta… ale zamiast pożegnania – bo byłam pewna, że to będzie pożegnanie – usłyszałam: pieprzyć to. A potem ująłeś w dłonie moją twarz i pocałowałeś mnie, a ja miałam wrażenie, że właśnie na to czekałam całe życie. Spłynęła po mnie fala gorąca, powróciła energia i kiedy zatopiłam ręce w twoich włosach, już wiedziałam, że nie będę potrafiła tego powstrzymać. To jest najlepsze, co może człowieka spotkać – świadomość, że druga osoba potrzebuje cię tak samo, jak ty potrzebujesz jej. Jak powstrzymać coś, co daje taką siłę? Jak się przemóc? Nie umiem nawet opisać tego uczucia – to było jak powrót do życia, jak pobudka po miesiącach snu. I może magia tej chwili tkwi właśnie w tych latach oczekiwań. Nie mówię, że nasza miłość była tak wielka i niezniszczalna, jak zakazana, ale że ten czas, przez który szukaliśmy siebie umocnił nas w tym uczuciu. Pozbyliśmy się nadziei, ale to wcale nie znaczyło, że potrzebowaliśmy siebie mniej – wręcz przeciwnie. A być może wszystko, co ja czułam nie miało znaczenia, bo dla ciebie to było tylko zapomnienie, chwila strachu przed nadciągającymi zobowiązaniami związanymi ze ślubem i tworzeniem rodziny. Być może chciałeś tylko odhaczyć wykonanie zadania, które okazało się porażką kilka lat wcześniej, w tej zimnej i mokrej bramie. Nieważne. Nic z tego nie liczyło się tej nocy. Po prostu tym razem nie potrafiłam cię odepchnąć, nie chciałam odpuścić i pozwalałam na wszystko, co robiłeś – na to by twoje dłonie znalazły się pod moją koszulką, usta na moim obojczyku, a wzrok błądził niepewnie po mojej twarzy, w poszukiwaniu zezwolenia. To śmieszne, bo przez całe swoje życie najbardziej przejmowałam się najbliższymi, siebie stawiając na drugim miejscu. Liczyło się to, co inni ode mnie oczekują, czego potrzebują i co ich uszczęśliwi. Czułam się w obowiązku spełniać oczekiwania. Ten jeden raz myślałam tylko o sobie. Nie było Karola, któremu łamałam serce. Moich rodziców, którzy nie mogliby uwierzyć, że ich córeczka dopuściła się zdrady. Dziadków, którzy byliby oburzeni moją głupotą. Teściowej, przekonanej o tym, że to nie był pierwszy raz. Gośki, która zawsze powtarzała, że powinnam zaszaleć. Znajomych, którzy z zaciekawieniem szeptaliby za moimi plecami. Byłam tylko ja i tylko ty. I nie oddałabym tych chwil za nic w świecie, nawet mając świadomość nadchodzącej katastrofy.

Obudziłam się w środku nocy wtulona w twoje ciepłe ramię. Potrzebowałam chwili, żeby zrozumieć, co się wydarzyło. Uświadomienie było bolesne, druzgocące. Cała wspaniałość tej sytuacji nagle zniknęła, w ciszy i w ciemności poczułam się jak potwór. Wyplątałam się z kołdry i twoich ramion, udając się do łazienki. Ogarnął mnie atak paniki – kiedy tylko zamknęłam za sobą drzwi, łzy pociekły ciurkiem po moich policzkach. Trzęsąc się na całym ciele, usiadłam na zimnych kafelkach. Co teraz będzie? Jak będę mogła z tym żyć? Jak pozbędę się twojego zapachu nie tylko z ubrań i pościeli, ale także ze swoich wspomnień? Miałam milion pytań do samej siebie i żadnej odpowiedzi. Nie potrafiłam uwierzyć, że dopuściłam się czegoś takiego, mając obrączkę na palcu. Zawiodłam wszystkich, łącznie z tobą. Siebie najbardziej. Całe życie próbowałam postępować zgodnie z zasadami. Robiłam rzeczy głupie, jak każdy, ale ta głupota nie wykraczała nigdy poza pewną granicę. Nie lubiłam komplikacji, potrzebowałam poczucia bezpieczeństwa. Gdzie zniknęło moje świetnie ułożone życie? Może nie powinniśmy nigdy kupować tego domu. Najpierw byłeś w nim ty, dopiero później pojawiliśmy się tam z Karolem. Zupełnie jak w życiu – to ty byłeś pierwszy. Byłeś w nim zadomowiony i miałeś niepodważalne stanowisko, a później zostałeś zastąpiony przez Karola. Być może niepotrzebnie.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Zignorowałam je, ale robiło się coraz bardziej natarczywe.

- Daj mi spokój – warknęłam przez łzy. Może nie powinnam, ale byłam na ciebie potwornie zła. To była twoja wina. Moja też, ale skoro siebie już nienawidziłam, to musiałam też chociaż po części obwiniać ciebie, inaczej byłoby to troszkę niesprawiedliwe.

Nie dałeś mi spokoju. Nacisnąłeś na klamkę i kilka sekund później klęczałeś, obejmując mnie ramionami, odgarniając mokre od łez włosy z twarzy i powtarzając, że wszystko się jakoś ułoży. Nie mogłam uwierzyć, że nie nienawidzisz mnie, tak jak ja nienawidziłam nas. W końcu zarzuciłeś sobie na szyje moje ręce i podniosłeś mnie, a ja objęłam cię nogami i pozwoliłam sobie wtulić głowę w twoją klatkę piersiową. I znowu byliśmy w łóżku, naprzeciwko siebie, w ciemności wpatrując się w swoje twarze. Głaskałeś mnie po włosach i plecach, a ja obejmowałam cię w pasie. Powoli, stopniowo znowu zaczynało być dobrze. Pocałowałam cię w szczękę. Potem w usta. Delikatnie i subtelnie, zupełnie inaczej niż wcześniej.

Jeszcze nigdy w życiu nie zawładnęło mną w taki sposób jakiekolwiek uczucie. Do tej pory byłam przekonana, że niepodważalnie kocham Karola, tylko jego, ale teraz już nic nie wydawało się takie jasne. Ta noc, to co się między nami wydarzyło – to nie mógł być przypadek, przygoda, zapomnienie. To było coś. Coś ważnego, wiedziałam to. Początek albo koniec.

- Co teraz będzie? – szepnęłam. Wciąż czułam na policzkach zaschnięte łzy.

- Nie wiem – powiedziałeś szczerze.

- Jak ona ma na imię? – zapytałam. Nawet nie wiem, dlaczego. Po prostu próbowałam dopasować wyobrażenie o niej do jakiegoś imienia.

- Monika – odparłeś, chociaż z pewnością wolałbyś w ogóle o niej nie myśleć.

Przepraszam, Monika – pomyślałam, wtulając się w ciebie mocniej.

Rano wiedziałam już, co teraz będzie. Zerwałam się z łóżka, weszłam pod prysznic i zdążyłam się ubrać zanim się obudziłeś. Nie przywitałam cię uśmiechem, śniadaniem, kawą. Stanęłam w drzwiach z kamienną twarzą i powiedziałam:

- Musisz już iść.

Wziąłeś do ręki telefon. Wskazywał godzinę 7:34. Miałeś kilka nieodebranych połączeń i dwie wiadomości. Spojrzałeś na mnie niepewnie, jakbyś nie do końca wierzył w to, co powiedziałam. Ale ja wcale nie żartowałam. Wolałabym uniknąć tej sytuacji, ale trzeba było się z tym zmierzyć, prawda? Nawet nie wiesz, ile kosztowało mnie wypowiedzenie tych słów. Ale kiedy zrobiło się jasno, moje myśli stały się także bardziej wyraźne. To był błąd. To uczucie, które w nocy towarzyszyło mnie, a może nawet nam, to było tylko złudzenie. Chwila. Moment, który już minął.

- Olka… - zacząłeś, ale ja już kręciłam głową.

- Dobrze wiesz, że to nie jest w porządku. I że musi się skończyć teraz, zanim... – Przygryzłam dolną wargę tak mocno, że czułam słony posmak krwi w ustach. Za wszelką cenę nie chciałam się popłakać, bo wiedziałam, że skończyłoby się to tak, jak w nocy. A tak nie mogło się skończyć. – Nie przychodź. Nie dzwoń. Nie pisz. Po prostu…

- Dobrze. Dobrze. – Wstałeś. Założyłeś spodnie, potem koszulkę, a ja starałam się na ciebie nie patrzeć. Pozbierałeś swoje rzeczy, które porozrzucane były po wszystkich kątach sypialni i kiedy miałeś już wszystko, zatrzymałeś wzrok na mnie, jakbym była kolejnym przedmiotem, który chciałbyś zabrać ze sobą. Ale to nie było możliwe, nieważne jak bardzo oboje byśmy tego chcieli. Popełniliśmy błąd, zdawaliśmy sobie z tego sprawę, mimo że żadne z nas nie powiedziało tego na głos. Tylko my powinniśmy za to płacić. Dlatego kiedy spojrzałeś mi w oczy, nie odwróciłam wzroku. To było pożegnanie. Mimo że miękły mi nogi, mimo że nie chciałam tego i w innym życiu, w innej rzeczywistości na pewno bym do tego nie dopuściła… w tym przypadku musiałam się z tym pogodzić. Tak samo jak sześć lat temu, kiedy odchodziłam od ciebie z bolącym sercem, tak tym razem kazałam odejść tobie. Bo wierzyłam, że to jest najlepsze rozwiązanie. Jedyne prawidłowe. Naprawdę w to wierzyłam. I byłam przekonana, że się uda. – Trafię do wyjścia.

Tak, wiedziałam, dlatego nie ruszyłam się z miejsca, kiedy ty wychodziłeś przez drzwi sypialni. Parę sekund później położyłam się na łóżku i leżałam tak, nie wiem nawet jak długo. Nie płakałam, nic z tych rzeczy – po prostu myślałam. Starałam się znaleźć na śnieżnobiałym suficie jakąś skazę. Kiedyś szukałam jej w naszym życiu – moim i Karola. Nie umiałam znaleźć. Teraz wydawało mi się jednak, że wyidealizowałam sobie to życie, że nie było nawet w połowie takie, jakiego pragnęłam, ale już chyba nie potrafiłam tego zmienić.