B&O: 2

Kupiliśmy ten dom. A właściwie to on go kupił. To był mój prezent urodzinowy, który faktycznie mnie uszczęśliwił, ale byłam pewna, że on też był zadowolony. Ciągle mówił o przeprowadzce, niemal codziennie obchodziliśmy sklepy meblowe w poszukiwaniu tych idealnych do naszych aranżacji. Zapomniałam o tobie. Znów. Pojawiłeś się na chwilę, namąciłeś mi w głowie na parę dni, ale na szczęście dość szybko zniknąłeś. Nie mogłam o tobie myśleć, nie chciałam, dlatego nawet nie odczytałam wiadomości od ciebie, którą zastałam na facebooku zaraz po powrocie do mieszkania – „Wszystkiego najlepszego, Olka”. Trzydzieste urodziny.

Dla ciebie to nie było takie ciężkie? Nie bałeś się powrotu? Wiem, że nasza relacja była dość luźna, właściwie bardzo przyjemna, ale nie czułeś czasami tej pustki? Przygnębienia, bo to co było nie sprostało twoim oczekiwaniom? Ja ciągle to odczuwałam. Mając cię obok, cały czas myślałam o tym, co będzie, kiedy cię stracę. W końcu straciłam i to było straszne, ale także wyzwalające, ponieważ pozbywając się ciebie, pozbyłam się strachu. Nie bałeś się, że nasze ponowne spotkanie może rozpętać burzę? Właśnie dlatego nie lubię zostawiać spraw niedopowiedzianych. Niezakończonych. Bo gdybym ci powiedziała o moich uczuciach sześć lat wcześniej, pewnie teraz nie byłoby we mnie już nadziei. I tęsknoty. Byłoby tylko coś w rodzaju żalu, że nie skończyło się tak, jak chciałam, ale miałabym świadomość, że w ogóle się skończyło. A teraz nasza sytuacja była otwarta. I mogło wydarzyć się wszystko. Sama nie wiedziałam, do czego byłam zdolna. Nic nie wiedziałam.

Ale nie zaprzątałam sobie tym głowy, przynajmniej nie przez następne dwa miesiące. Urządzaliśmy dom, byliśmy na fantastycznych wakacjach, nie miałam więc nawet czasu pomyśleć o tobie. Chociaż czasem, na przykład kiedy widziałam jakiegoś wyjątkowo pięknego psa, przypominałam sobie o tobie – bo ty uwielbiałeś psy. Były rzeczy, które kojarzyły mi się tylko i wyłącznie z tobą, i to nigdy miało się nie zmienić. Karol nie lubił zwierząt, nie mogłam więc zachwycać się razem z nim słodkimi pieskami. Wyobrażałam więc sobie twoje reakcje, twoje dłonie głaszczące grubą sierść, twoje uśmiechnięte usta. I na moment ogarniał mnie sentyment.

A potem znowu się pojawiłeś. Było deszczowe, wrześniowe popołudnie, kiedy ze znudzeniem przemierzałam katowickie ulice, niosąc ze sobą kilka toreb z zakupami. Nie zauważyłabym cię, gdybyś mnie nie zatrzymał. Minęliśmy się, złapałeś mnie za ramię, z którego zsunęła się torebka.

- To znowu ty – powiedziałeś, uśmiechając się szeroko. Ja nie byłam taka wylewna. Pozwoliłam sobie na nieśmiały uśmiech, bo wewnątrz znowu pojawiło się to uczucie, które mnie obezwładniało.

- I ty – odparłam. Patrzyłam na ciebie badawczym wzrokiem, próbując porównać mężczyznę stojącego przede mną, z chłopakiem, którego znałam kiedyś. – Jakoś nie mogę cię rozpoznać w tych okularach. – Wskazałam ręką na grube oprawki znajdujące się na twoim nosie.

- A ty w ogóle się nie zmieniłaś – stwierdziłeś. Malutkie krople deszczu spadały na ciebie, osiadały na twoich włosach i mieniły się jak małe kryształki. – Dalej pytają cię o dowód, jak próbujesz kupić alkohol?

- Nie, nie widzisz tych zmarszczek? – odrzekłam. Spojrzałam w górę. Zaczynało coraz mocniej padać.

- Robisz coś konkretnego? – zapytałeś, jakbyś czytał mi w myślach. – Właśnie wracam ze spotkania i właściwie teraz mam już wolne, więc może skoczylibyśmy gdzieś na kawę? Bo chyba nie będziemy tu stali w tym deszczu?

Wahałam się, pewnie to zauważyłeś. Bo po co to zaczynać? Po co wchodzić drugi raz do tego samego bagna? Ale potem pomyślałam sobie, że jestem przecież dorosłym, dojrzałym człowiekiem. Ludzie czasem chodzą ze sobą na kawę i to nic nie oznacza. Po prostu rozmawiają, spędzają dość miło czas. I ja chyba też miałam taki plan. Mimo wszystko, umierałam z ciekawości, jak sobie to życie poukładałeś. Chociaż wydaje mi się, że gdybym usłyszała, że masz piękną żonę i dwójkę cudownych dzieci, nie do końca byłabym usatysfakcjonowana.

- Okej – odparłam. – Ale jestem strasznie głodna, więc chodźmy do Maka.

Poszliśmy. McDonald na Stawowej był oddalony zaledwie o parę kroków. Usiedliśmy na piętrze, otoczeni przez chmarę licealistów kończących lekcje w pobliskiej szkole. Czułam się, jakbym była w innej skórze. Poszedłeś złożyć zamówienie, a kiedy wróciłeś z tacą pełną jedzenia i dwoma kubkami kawy, nie mogłam przestać się uśmiechać. Było coś w tym naszym spotkaniu… coś niewinnego, jak pierwsza randka nastolatków.

- Kiedyś, jeśli już proponowałeś spotkanie, to zawsze piwo. Teraz kawa. Dojrzałeś, czy mi się wydaje? – zapytałam, śmiejąc się. Ty też byłeś zadowolony. Widziałam to w twoich oczach. Wgryzałeś się w cheeseburgera i patrzyłeś na mnie, a ja uświadamiałam sobie, jak bardzo chciałabym się cofnąć o te sześć lat i jeszcze pożyć tym moim nieodpowiedzialnym, trochę zwariowanym życiem. Z tobą.

- Nie – pokręciłeś głową. – Po prostu jestem samochodem. W innym wypadku zaproponowałbym piwo, to akurat się nie zmieniło. Piwo jest nadal drugą największą miłością mojego życia.

Chciałam zapytać, co jest pierwszą. Kto jest pierwszą. Ale nie zapytałam. Powiedziałbyś, że jedzenie. Albo po prostu sernik. Taki już byłeś. Nigdy nie dawałeś łatwych odpowiedzi, może właśnie dlatego tak bałam się okazać ci wtedy jakiekolwiek uczucia. Bałam się, że nie otrzymam na nie jasnej odpowiedzi, a tylko takiej potrzebowałam.

- Jak się mieszka w nowym domu? – zapytałeś, upijając łyk gorzkiej kawy. Ofiarnie podarowałeś mi wszystkie swoje saszetki z cukrem. Jak zawsze, jak kiedyś.

- Super! – powiedziałam. – Jest już prawie w całości urządzony, a z niektórymi rzeczami czekam na Karola. Poleciał teraz na pół roku do Stanów, więc radzę sobie sama z wyborem wszystkiego. Ale to mój żywioł, więc nawet mi to nie przeszkadza. Przynajmniej nie każe mi pomalować ściany w sypialni na pomarańczowy kolor.

- Do Stanów? Łał. I zgodziłaś się na tak długi wyjazd?

Wzruszyłam ramionami.

- To była wielka szansa, wiesz jak jest… - Tylko taką miałam odpowiedź. Oczywiście, że się zgodziłam, bo jakie miałam prawo dyktować mu jakiekolwiek warunki, kiedy właściwie utrzymywał nas oboje?

- Czym on właściwie się zajmuje?  - Zmarszczyłeś brwi. Wyglądałeś, jakbyś naprawdę był tym zainteresowany. Jakby naprawdę ciekawiło cię moje nudne życie.

- Nie umiem o tym mówić, to same skomplikowane rzeczy. – Skrzywiłam się, a ty się zaśmiałeś. – Chodzi o urządzenia medyczne. Karol je testuje i udoskonala, w taki sposób, żeby były jak najbardziej przydatne do badań.

- Brzmi bardzo mądrze. A ty?

- Co ja? – Uniosłam brwi. Wiedziałam o co pytałeś, ale chciałam jak najbardziej odłożyć w czasie konieczność odpowiedzi na to pytanie.

- Co robisz? Pracujesz dalej w tej firmie, co wcześniej? – To nie było z twojej strony nachalne, nie. Po prostu byłeś ciekawy. Ale nie czułam się z tym komfortowo. Może dlatego, że nie czułam się specjalnie komfortowo z moim życiem, nie wiem. Wiedziałam po prostu, że nie będziesz tego pochwalał.

- Nie, już nie. Ale pracowałam tam przez siedem lat.

- A teraz?

- Teraz urządzam dom. Karol stwierdził, że lepiej, żebym nie pracowała. Że nie muszę. A szczególnie nie tam. No więc się zwolniłam – powiedziałam to na jednym wydechu, a potem bałam się spojrzeć w twoje oczy, bo wiedziałam, że zobaczyłabym w nich zawód. Taki sam, jaki widziałam w swoich oczach codziennie rano.

- A tobie to pasuje? Lubiłaś przecież swoją pracę, pamiętam, że…

- Tak, lubiłam, ale dużo rzeczy się zmieniło, nie sądzisz? – przerwałam ci, może trochę zbyt ostro. – A ty? Kiedyś zajmowałeś się nieruchomościami komercyjnymi, w życiu bym się nie spodziewała, że spotkam cię podczas zakupu domu.

- To był taki jednorazowy strzał. Kumpel powiedział mi, że ma znajomego, któremu zależy na kimś zaufanym, kto nie wciska kitu. Oto jestem. – Uśmiechnąłeś się blado.

- Masz kogoś? – Nie mogłam się powstrzymać.

- Tak, narzeczoną. Ślub w czerwcu – odparłeś z dumą. Wyobrażałam sobie długonogą blondynkę. Piękną. Delikatną. W śnieżnobiałej sukni. I ciebie. W ciemnogranatowym garniturze, białej koszuli, z muszką pod szyją. Szczęśliwego.

- Boże. Nigdy nie wyobrażałam sobie ciebie z nikim… - Chciałam powiedzieć „z nikim innym”. Z nikim innym, niż ja. – To znaczy, zawsze uwielbiałeś być wolnym strzelcem, a teraz ślub, zaangażowanie, to wszystko…

Pokiwałeś głową ze śmiechem.

- Wiem – rzuciłeś. – Dla mnie też jest to zaskoczeniem.

Pomyślałam o tym, jak zareagowałaby dawna ja na te słowa. Dawna ja rozpaczałaby przez najbliższe pół roku, że to nie ona jest tą, którą wybrałeś. Obecna ja nie czuła nic. Ja też nie wybrałam ciebie.

- Nie obejrzymy się, a zostaniesz ojcem.

- To chyba nie nastąpi tak szybko, tak myślę. A jak duże są wasze dzieci? Grają już w piłkę?

- Nie mamy dzieci – odrzekłam.

- Myślałem, że… twój mąż mówił coś o pokojach dla dzieci, jak oglądaliście dom – plątałeś się.

- No tak, bo planujemy. Jak najszybciej. – Uśmiechnęłam się blado.

Rozmawialiśmy o wszystkim, zgrabnie omijając drażliwe tematy, które poruszyliśmy na samym początku. Nie naciskałeś. Szczególnie w sprawie pracy. Troszkę mnie jednak zdążyłeś poznać, wiedziałeś więc, że nie do końca satysfakcjonuje mnie obecna sytuacja, ale nie starałeś się wejść z brudnymi butami w moje życie i nagle wszystko zmieniać. Bo to było moje życie. Dlatego rozbawiałeś mnie do łez swoimi żartami i opowieściami o naszych dawnych znajomych. Jak zawsze. Tematem tabu byliśmy my. Nasza znajomość, nasza relacja. Ani razu nie zeszliśmy z wytyczonych torów i całkowicie mi to odpowiadało. Przesiedzieliśmy w McDonaldzie trzy godziny. Kiedy wyszliśmy, na zewnątrz było już ciemno. Odwiozłeś mnie do domu, nie pytając o adres. Przytuliłeś na pożegnanie. A ja myślałam, że zaraz znowu zapomnę, bo ciebie nie będzie.

Ale byłeś. Co jakiś czas odzywałeś się na facebooku, wysyłając mi jakiś zabawny filmik, albo coś, co było związane tylko z nami. Pisałeś, gdy oglądałeś mecz, bo kiedyś robiliśmy to razem. Pisałeś, gdy ci się nudziło. Nie spotykaliśmy się, ale cały czas utrzymywaliśmy kontakt. Miałam wrażenie, że chcesz się kurczowo trzymać tej znajomości, ponieważ daje ci ona odskocznię od codzienności, od dorosłego życia. Chciałbyś wrócić, prawda? Ja też. Czasem chciałabym wrócić do tych zwariowanych czasów. Może nie beztroskich, bo jednak mieliśmy swoje obowiązki, ale na pewno łatwiejszych. Wtedy jeszcze można nam było marzyć. Teraz to, co wymarzyliśmy było spalone.

Chciałabym móc powiedzieć, że twój powrót mną nie wstrząsnął, że oprócz tego iż zyskałam nowego-starego przyjaciela, niewiele się w moim życiu zmieniło. Prawda była jednak taka, że zmieniło się prawie wszystko. Budziłam się z uśmiechem, z nową energią. Chciało mi się działać, chciało mi się żyć. Już nie przeszkadzało mi to, że Karol był tak daleko, już nie czułam się taka samotna. Postanowiłam zająć się sobą i tym, czego ja chcę, dlatego zaczęłam projektować nadruki na ubranka dziecięce. Niby nic wielkiego, ale od zawsze marzyłam o podobnym zajęciu, a kiedy pracowałam na etacie, nigdy nie potrafiłam znaleźć czasu i chęci, żeby faktycznie swoje pomysły wcielić w życie. Wspominałam o tym Karolowi, bardziej jak o hobby, niż jak o pracy i wydawał się zadowolony. Ty byłeś dumny. To ty mnie do tego skłoniłeś, twój zawód w oczach. Nie chciałam, żebyś patrzył na mnie jak na ofiarę, jak na porażkę i dlatego to zrobiłam. Dla siebie, ale też dla ciebie. Byłeś moją inspiracją.

Były jednak także złe strony naszej znajomości. Za bardzo się angażowałam – znowu. Nie potrafiłam tak po prostu, zupełnie na luzie o tobie myśleć. Wypełniałeś każdy mój dzień, nawet jeśli w ogóle się nie kontaktowaliśmy. Na własne życzenie po raz kolejny wchodziłam do tej samej rzeki, doskonale zdając sobie sprawę z tego, gdzie pociągnie mnie nurt. Czułam się poniekąd jak ta młoda dziewczyna, która przeżywała swoje pierwsze zawody miłosne. Czułam się dokładnie tak, jak wtedy. To dziwne uczucie w klatce piersiowej, ciągłe oczekiwanie – ale na co? Nie mam pojęcia, na co czekałam. Aż mnie opuścisz? Nie byłeś przy mnie, więc nie było o tym mowy. Aż mnie pokochasz? To nie miało znaczenia, ponieważ miałam męża. A Ty narzeczoną. Aż we mnie wypali się to destrukcyjne uczucie do ciebie? Może właśnie na to czekałam. Bo takie było jedyne prawidłowe rozwiązanie.

***

Następny będzie szybciej. Jakoś idealnie mi się z tym zgrywa soundtrack z Broadchurch. I ta okropna pogoda za oknem.