A00

To takie banalne. Zawsze myślałam, że największa miłość mojego życia będzie miała zupełnie bajkowy początek. Romantyczny, piękny, ale na pewno nie taki – sprowokowany przez jedną z internetowych aplikacji randkowych. Zawsze myślałam, że największa miłość mojego życia będzie miała równie bajkowe zakończenie – i żyli długo i szczęśliwie, w wieku dziewięćdziesięciu lat umierając w jednym łóżku. Ramię w ramię. Obok siebie.

To nie miało stać się w naszym przypadku. 

Cześć, my chyba się znamy.

To nie mogło się udać. Od samego początku powtarzałam sobie: on ma podobne zainteresowania, kocha te same rzeczy, a do tego ma urodę faceta, który czasem pojawiał się w moich snach. Nie był typowym przystojniakiem. Nie miał ciemnych, gęstych włosów, lazurowych oczu i oliwkowej karnacji. Był szczupły, wysoki, miał wiecznie rozwiane włosy i patrzył na mnie tym przenikliwym wzrokiem. Miał swoją gitarę. I miał mnie. Przez bardzo krótki czas miał mnie, a ja miałam jego.

Wiedziałam, że ta znajomość okaże się porażką. Wiedziałam to od samego początku. Kiedy postanowiłam do niego napisać, kiedy wystukiwałam na ekranie telefonu literki układające się w to jedno konkretne zdanie, doskonale zdawałam sobie sprawę z tego kim jest i jaki jest. Podejmowałam ryzyko. Zawsze miałam skłonności do pakowania się w największe bagno, rzadko jednak robiłam to na własne życzenie, a tym razem z pełną świadomością nadchodzącej, nieuniknionej katastrofy brnęłam przed siebie prosto do niego. I podobało mi się to. Cholernie mi się to podobało. Godziłam się na męczarnie, na ciągły ból serca i przepłakane noce przerywane momentami bezgranicznej radości. Początkowo myślałam, że rozpoczęłam tę znajomość, ponieważ potrzebowałam jakiegoś urozmaicenia w życiu. Ale nie, zrobiłam to, ponieważ wierzyłam, naprawdę wierzyłam, że uda mi się te wszystkie przeszkody przezwyciężyć – wierzyłam, że będę jedyną, tą jedyną, jego jedyną. Że będę tą, dla której straci głowę.