A07

Czasem wydaje mi się, że te miesiące w moim życiu w ogóle się nie wydarzyły. Że my się nie wydarzyliśmy, że to szczęście, którego doświadczyłam istniało tylko w mojej głowie, że to był sen, cholernie piękny, ale i przerażający sen.

Bo było dokładnie tak, jak chciałam. Chciałam, żebyśmy byli razem, jednocześnie wcale sobie nie zawadzając. Ja tutaj, on tam. Chciałam żebyśmy rozmawiali o głupotach przez całe noce, zakrywając usta i zduszając głośny śmiech, aby nie obudzić sąsiadów. Chciałam się włóczyć z nim po ciemnych ulicach, z słuchawkami w uszach, idąc w rytm ulubionych piosenek, robiąc przystanki w każdej z mijanych bram na długi pocałunek. Chciałam tęsknić i trwać w oczekiwaniu na wypełniające mnie poczucie bezgranicznej radości i pożądania po przeczytaniu zbereźnej wiadomości albo usłyszeniu jego głosu w telefonie. Chciałam drżeć na myśl, że go zobaczę, chodzić w jego koszulce i czekać na każdy weekend, żeby spojrzeć mu w oczy i poczuć jego dotyk, jego usta na moim obojczyku i dłonie we włosach. Chciałam być zazdrosna o niego i chciałam, żeby on był zazdrosny o mnie, żeby ściskał mocniej moją dłoń, kiedy jakiś obcy facet się do mnie uśmiecha. Chciałam, żeby wariował na moim punkcie, ale zachowywał trzeźwość umysłu. Żeby uśmiechał się do mnie porozumiewawczo, kiedy siedzimy w dwóch różnych miejscach na imprezie ze znajomymi, żeby chwytał mnie za rękę i wyprowadzał gdzieś, gdzie możemy być sami, bo to jest to, czego najbardziej potrzebuje. Bo ja jestem tym, czego on najbardziej potrzebuje. Chciałam, żebyśmy widywali się najczęściej, jak to było możliwe, ale pozostawili w sobie jeszcze jakiś głód siebie, który wciąż byłby nie do końca zaspokojony. Chciałam tego, co miałam. Jego chciałam. Nas. Razem.

Mijały miesiące, a ja uczyłam się żyć z myślą, że mam to wszystko. Jeszcze nigdy nie byłam kimś tak bardzo pochłonięta i być może to powinien być znak ostrzegawczy, ale oślepiała mnie wspaniałość tego, co mnie spotkało. Tego, jak się czułam. W moich dotychczasowych związkach wyznawałam zasadę, że kochać można, owszem, ale z pełną kontrolą nad uczuciami. Z nim było zupełnie inaczej, bo nie chciałam nad czymkolwiek panować. Może to kwestia dojrzałości, nabytego doświadczenia, ale miałam wrażenie, że brak kontroli sprawiał, że stawaliśmy się jeszcze bardziej szczęśliwi. Błąd był tylko taki, że żyliśmy chwilą. Nie myśleliśmy o tym, co mogłoby być za parę lat, jakie mamy plany na przyszłość. To znaczy, ja myślałam. Myślałam o nim, że przeprowadzę się do niego, znajdę tam pracę, on za kilka lat mi się oświadczy, a potem będziemy żyli jak w bajce z dwójką cudownych dzieciaczków. Cóż, jak powszechnie wiadomo, życie nigdy nie układa się tak, jak byśmy chcieli. Druga sprawa – jeśli zbyt długo jest zbyt dobrze, to znaczy, że niebawem nastanie cholernie niebezpieczna burza. Huragan w naszym przypadku. Uwierzyłam, dość naiwnie, że nam się jakoś uda go obejść, ale nie. Wróciliśmy właśnie z naszej wakacyjnej wycieczki po Amsterdamie, leżeliśmy na kocu otoczeni wysokimi trawami, gdzieś na obrzeżach Wrocławia. Żyć i nie umierać.

- Za ile dokładnie kończy ci się umowa w pracy? – zapytał wtedy, leniwie głaszcząc mnie po ramieniu.

- Dokładnie za dwa tygodnie – odparłam i westchnęłam. – I dalej nic nie mam.

- Może zacznij szukać w innym miejscu. – Wzruszył ramionami na tyle, na ile było to możliwe, biorąc pod uwagę fakt, że na nim leżałam. – Na przykład we Wrocławiu.

Nabrałam powietrza do płuc i go nie wypuściłam. To był ten moment, kiedy on proponował, żebyśmy zamieszkali razem, wiedziałam o tym.

- Mogłabym zacząć. – Przygryzłam wargę, spoglądając na niego kątem oka. – I co wtedy?

- Znaleźlibyśmy jakieś mieszkanie tylko dla nas. Nie musiałbym się męczyć z moim głupim bratem.

Roześmiałam się, bo tak, właśnie na to liczyłam. I tak, bardzo szybko wszystko się spieprzyło. Wystarczył zaledwie tydzień. W tym czasie zdążyłam umówić się na dwie rozmowy o pracę we Wrocławiu.

Byłam u siebie w domu. Siedziałam na kanapie, oglądając Przyjaciół, kiedy zadzwonił telefon. Natychmiast odebrałam.

- No co tam? – zapytałam. Dzwonił Kuba.

- Nie uwierzysz. – Miał zadziwiająco podekscytowany głos. – Mówiłem ci kiedyś o tym moim kumplu, który mieszka w Budapeszcie? Właśnie załatwił mi tam zajebistą pracę.

- O – odparłam, bo na nic innego nie było mnie stać. Momentalnie zrobiło mi się słabo. – I co teraz?

- Daj spokój, męczyłem go o to miesiącami. Muszę tam jechać.

- Nie chcą przeprowadzić z tobą żadnej rozmowy, nic? – Łapałam się ostatniej nadziei.

- Właściwie to w tygodniu rozmawialiśmy na skype, ale nie chciałem nic mówić, bo nie wiedziałem, na ile to jest pewne. Ale jest, właśnie do mnie dzwonili. Jadę tam, Aga.

I bum. Bańka mydlana, w której tkwiłam przez ostatnie miesiące pękła z hukiem. Razem z nią zniknęły wszelkie moje nadzieje, bo wiedziałam już, że nic nie będzie takie samo. My nie będziemy tacy sami. W tamtym momencie, gdyby tylko powiedział słowo, wskoczyłabym razem z nim w pociąg, autobus albo w samolot i zameldowała się w Budapeszcie. Ale nie było żadnego słowa. Kuba wyjechał, a wraz z nim wyjechała moja miłość. Ja zostałam w miejscu, w którym byłam całe życie, sama i tęskniąca. Została mi tylko jego koszulka, szalik w paski i widok jego twarzy na ekranie komputera raz na jakiś czas. 

When you lose something you can't replace, when you love someone but it goes to waste, could it be worse?

***

No właśnie, może być gorzej? Nie wiem, jak to będzie dalej z tym opowiadaniem, bo trzy pierwsze zdania ostatniego akapitu świetnie oddają moją obecną sytuację.